سفارش تبلیغ
صبا ویژن


ارسال شده توسط سپیده در 88/1/28:: 1:24 صبح
آب و آتش

آب و آتش نسبتی دارند جاویدان؛

مثل شب با روز ، اما از شگفتی ها،

ما مقدس آتشی بودیم و آب زندگی در ما،

آتشی با شعله های آبی زیبا.

 

آه،

سوزدم تا زنده ام یادش،که ما بودیم

آتشی سوزان و سوزاننده و زنده.

 

چشمه ی بس پاکی روشن،

هم فروغ و فرّ دیرین را فروزنده،

 هم چراغ شب زدای معبر فردا.

 

آب و آتش نسبتی دارند دیرینه.

آتشی که آب می پاشند بر آن ، می کند فریاد.

ما مقدس آتشی بودیم ، بر ما آب پاشیدند.

آب های شومی و تاریکی و بیداد.

خاست فریادی ، و درد آلود فریادی.

من همان فریادم، آن فریاد غم بنیاد.

 

هر چه بود و هر چه هست و هر چه خواهد بود،

من نخواهم برد،این از باد:

_ کآ تشی بودیم بر ما آب پاشیدند _

گفتم و می گویم و پیوسته خواهم گفت،

 ور رود بود و نبودم

              [ همچنان که رفته است و می رود]

                                                    بر باد...                                     

                                                                                          م.امید


کلمات کلیدی : شعر

ارسال شده توسط سپیده در 87/8/4:: 7:49 صبح

من احساس می‌کنم با کلمات تو محکوم شده‌ام،

من احساس می‌کنم بسیار قضاوت شده‌ام و طرد شده‌ام،

قبل از آن‌ که بروم باید بدانم،

آیا قصد تو این است که این را بگویی؟

قبل از آن‌ که دفاعم را آغاز کنم،

قبل از آن‌ که با رنجش یا ترس صحبت کنم،

قبل از آن‌ که دیواری از کلمات بسازم،

به من بگو آیا درست شنیده‌ام؟

کلمات پنجره‌اند، یا دیوارند،

آنها ما را محکوم می‌کنند، یا آزاد می‌سازند.

وقتی صحبت می‌کنم یا وقتی می‌شنوم،

باشد که نور عشق از درون من بتابد

چیزهایی است که نیاز دارم تا بگویم،

چیزهایی که برای من بسیار مهم‌اند،

اگر کلماتم منظور مرا واضح بیان نمی‌کنند،

آیا کمکم خواهی کرد تا راحت باشم؟

اگر بنظر می‌رسد که تو را تحقیر کرده‌ام،

اگر تو احساس کردی که به تو توجه نکرده‌ام،

 سعی کن در میان کلماتم بشنوی

احساسات مشترکمان را.

                                                                                               روت ببرمیر

                                                                     برگرفته ازhttp://zabanezendegi.com  : 

  


کلمات کلیدی : شعر، ترجمه

ارسال شده توسط سپیده در 87/7/13:: 7:1 عصر
به آرامی آغاز به مُردن می کنی اگر سفر نکنی!

 اگر چیزی نخواهی ،اگر به اصوات زندگی گوش ندهی!

 اگر از خودت قدردانی نکنی!

 به آرامی آغاز به مردن می کنی!

 زمانی که خودباوری رادرخود بکُشی!

 وقتی که نگذاری دیگران به توکمک کنند !

 به آرامی آغاز به مردن می کنی!

 اگر بَرده عادات خود شوی !

 اگر همیشه از راه تکراری بروی!

 اگر روزمرّگی راتغییر ندهی!

 اگر رنگ های متفاوت به تن نکنی!

 یا اگر باافراد ناشناس صحبت نکنی!

 توبا آرامی آغاز به مردن می کنی!

 اگر از شور وحرارت ، از احساسات سرکش واز چیزهایی که چشمانت رابه درخشش وامی دارند وضربان قلبت راتندتر می کنند دوری کنی!

 تو به آرامی آغاز به مردن می کنی!

 اگر هنگامی که با شغلت ، باعشقت شاد نیستی آن راعوض نکنی!

 اگر برای مطمئن، درنامطمئن خطر نکنی!

 اگر ورای رویا نروی !

 اگر به خودت اجازه ندهی که حداقل یک بار درتمام زندگی ات ورای مصلحت اندیشی  بروی!

 امروز زندگی کن!

 امروز مخاطره کن!

 امروز کاری کن!

 نگذار به آرامی بمیری !

 شادی رافراموش نکن!


امروز ،

امروزباز هم زندگی کن .

                                                                                 پابلونرودا


کلمات کلیدی : شعر، ترجمه

<      1   2   3      >