آب و آتش نسبتی دارند جاویدان؛

مثل شب با روز ، اما از شگفتی ها،

ما مقدس آتشی بودیم و آب زندگی در ما،

آتشی با شعله های آبی زیبا.

آه،

سوزدم تا زنده ام یادش،که ما بودیم

آتشی سوزان و سوزاننده و زنده.

چشمه ی بس پاکی روشن،

هم فروغ و فرّ دیرین را فروزنده،

 هم چراغ شب زدای معبر فردا.

آب و آتش نسبتی دارند دیرینه.

آتشی که آب می پاشند بر آن ، می کند فریاد.

ما مقدس آتشی بودیم ، بر ما آب پاشیدند.

آب های شومی و تاریکی و بیداد.

خاست فریادی ، و درد آلود فریادی.

من همان فریادم، آن فریاد غم بنیاد.

هر چه بود و هر چه هست و هر چه خواهد بود،

من نخواهم برد،این از باد:

_ کآ تشی بودیم بر ما آب پاشیدند _

گفتم و می گویم و پیوسته خواهم گفت،

 ور رود بود و نبودم

              [ همچنان که رفته است و می رود]

                                                    بر باد...                                     

                                                                                          م.امید